Πώς συνδεόμαστε πραγματικά με τους ανθρώπους; Πώς μπορεί να επιτευχθεί η πραγματική και σε βάθος επικοινωνία με τα άτομα του κοινωνικού μας περίγυρου; Το κλειδί μάλλον βρίσκεται στη λέξη… ενσυναίσθηση.
Η ενσυναίσθηση φαίνεται να έχει καλύτερες προοπτικές ανάπτυξης, κάθε φορά που βγαίνουμε από τις ζώνες ασφαλείας μας και επικοινωνούμε με άτομα έξω από το στενό κοινωνικό μας περιβάλλον. Χωρίς να φοβόμαστε να συνδεθούμε και να εκτεθούμε σε συναισθήματα και ανθρώπους. Άλλωστε, ένας τρόπος για να “βρεθούμε πιο κοντά” στην ενσυναίσθηση, είναι ακούγοντας ένα πρόβλημα που απασχολεί έναν άλλο άνθρωπο, να δοκιμάσουμε να ζήσουμε για λίγο τη ζωή του, η οποία σίγουρα διαφέρει πολύ ή λίγο από τη δική μας. Να περπατήσουμε με τα παπούτσια του, να φορέσουμε το καπέλο του, να δούμε από τα γυαλιά του. Κι αυτό χωρίς να σπεύσουμε να ασκήσουμε οποιαδήποτε κριτική για εκείνον, την κατάσταση που μας περιγράφει, τις εκάστοτε επιλογές του, ή και τον τρόπο που θέλει να βλέπει τα πράγματα. Άλλωστε κι αυτά έχουν τις ρίζες τους σε βιώματα και εμπειρίες του.
Όταν ακούμε τους άλλους απλώς και μόνο για να απαντήσουμε κάτι, δεν επικοινωνούμε ουσιαστικά μαζί τους. Χρειάζεται να μπορούμε να νιώσουμε το συναίσθημά τους, να δούμε την κατάσταση που μας περιγράφουν από τη δική τους οπτική κι έτσι να μπορέσουμε τελικά να φτάσουμε σε αυτό που καλούμε “επικοινωνία”. Όλοι μας όταν αντιμετωπίζουμε οποιοδήποτε πρόβλημα, έχουμε δύο “εύκολες” επιλογές. Είτε απλώς να σωπάσουμε, χωρίς να μοιραστούμε με κανέναν το πρόβλημά μας και τα άσχημα πιθανόν συναισθήματα που βιώνουμε, είτε να βρούμε έναν άλλο άνθρωπο να εξωτερικεύσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, χωρίς τον φόβο ότι θα αντιδράσει άσχημα, κάνοντάς μας τελικά να αισθανόμαστε ενοχικά και ακόμη πιο αρνητικά γι’ αυτή την κατάσταση που του περιγράψαμε.
Όταν παίρνουμε τη θέση του ακροατή, πρέπει πρώτα να μπορούμε να εντοπίζουμε την συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο συνομιλητής μας. Στη συνέχεια, χρειάζεται να παρατηρούμε προσεκτικά τις μικρές αλλαγές της συμπεριφοράς του. Οι πιο προφανείς βρίσκονται στην έκφραση του προσώπου.
Με την ενσυναίσθηση φέρνουμε τους ανθρώπους πιο κοντά μας, καθώς μπορούμε να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον. Με αυτό τον τρόπο αναπτύσσεται μεταξύ μας αμοιβαίος σεβασμός. Όταν ακούμε με ενσυναίσθηση, δεν ακούμε απλά τον συνομιλητή μας. Κάνουμε πολλά περισσότερα. Αντιδρούμε σε αυτόν με τρόπο τέτοιο που αναπτύσσουμε αμοιβαία κατανόηση και εμπιστοσύνη. Μόνο έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε και να ερμηνεύσουμε το μήνυμα του συνομιλητή μας, δίνοντας συνάμα την πιο κατάλληλη απάντηση. Απάντηση που θα λειτουργήσει σαν “βάλσαμο” για την ψυχή του, θα τον καθησυχάσει, θα του δώσει κουράγιο και δύναμη να αντιμετωπίσει αυτό που τον απασχολεί, ενώ παράλληλα θα αισθάνεται ότι έχει δίπλα του κάποιο στήριγμα. Εμάς. Η απάντηση αυτή μπορεί να αποτελέσει βασικό στοιχείο της επικοινωνίας.
Γιατί αυτό που έχει σημασία μετά από την επικοινωνία μας με τους άλλους ανθρώπους ίσως δεν είναι ποιος έχει δίκιο ή άδικο, αν συμφωνούμε ή αν διαφωνούμε, αλλά το να μπορούμε να βρίσκουμε ουσιαστικές λύσεις που απαλύνουν τον οποιοδήποτε πόνο, κάνοντάς μας να μη βλέπουμε οποιοδήποτε πρόβλημα ή κατάσταση αρνητικά και “σαν να μοιάζει με βουνό”, αλλά θετικά και αισιόδοξα, όντας μεταξύ μας ως άνθρωποι στήριγμα ο ένας του άλλου.
Ας αφήσουμε λοιπόν την επικοινωνία με άλλους ανθρώπους να μας… συνεπάρει, πλημμυρίζοντάς μας με συναισθήματα, γιατί σίγουρα κάπου στο τέλος ίσως να ανακαλύψουμε κάτι περισσότερο για τον εαυτό μας και τον τρόπο που βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε και τα δικά μας προβλήματα…
